<!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; text-align:right; direction:rtl; unicode-bidi:embed; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} a:link, span.MsoHyperlink {color:blue; text-decoration:underline; text-underline:single;} a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed {color:purple; text-decoration:underline; text-underline:single;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;} div.Section1 {page:Section1;} -->
بدی ما آدمها این است که فکر می کنیم فراموش می کنیم.
بدی ما آدمها این است که فکر می کنیم دیگران فراموش می کنند.
بدی ما آدمها این است که فکر می کنیم چشمانی که روزی گریاندیم خشک می شود.
فکر می کنیم لبانی که روزی خنداندیم، محو می شود.
یادگاریهایی که نوشتیم فراموش می شود.
بدی ما آدمها این است که فکر می کنیم روزی از کنار قلبی عبور می کنیم و سنگی پرتاب می کنیم . . . حتی برنمی گردیم تا دیدن تکه های شکسته شده اش را ببینیم.
بدی ما آدمها این است که فکر نمی کنیم بهای یک حرف یک نگاه یک سکوت . . . خط خطی هایی می شود روی یک قلب که هیچگاه فراموش نمی شود.
نگاه ها، خنده ها، گریه ها، حتی فکرها و نیت ها . . . هیچکدام کم نمی شود.
شاید کمرنگ شوند.
شاید زخمشان کهنه شود.
اما فراموش نمی شود.
. بهای یک دل شکسته چقدر می شود.
